Menu
Είμαι εστιάτορας εδώ και 25 χρόνια και το εστιατόριο μου υπάρχει ακόμη γιατί σέβομαι την πελατεία μου και γιατί τους προσφέρω ακριβώς ότι γράφει το μενού που συντάσσουμε με τους σεφ μου. Αν γράφουμε ότι η σαλάτα έχει φέτα ή χαλούμι, η σαλάτα μας έχει φέτα και όχι λευκό τυρί και πραγματικό χαλούμι. Το ίδιο και για το αγνό, παρθένο ελαιόλαδο, που σε εμάς είναι αγνό. Το ίδιο ισχύει για την κρητική γραβιέρα, τα άγρια μανιτάρια που τα γράφουμε μόνο στα πιάτα ημέρας, όταν βρίσκουμε άγρια κ.ο.κ. Τι γίνεται όμως όταν κάποιοι για εντυπωσιασμό, αναγράφουν στα μενού τους τα προϊόντα που προανάφερα, αλλά στο πιάτο μας έρχονται τα υποκατάστατα και οι απομιμήσεις τους; Δεν είναι ψευδείς παραστάσεις αυτές που πρέπει να τιμωρούνται από τον νόμο;
Πείτε μας την άποψη σας στα comments:
Ο Ζήνων γεννήθηκε κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Το πρώτο παιδί μιας σχετικά κανονικής οικογένειας – όπως οι περισσότερες. Γλυκιά, αθώα παιδική ηλικία,
Χειμώνας, Χριστούγεννα, φίλοι και συγγενείς στο σπίτι και κάνουμε αρχή με μια σουπίτσα για να ζεσταθεί ακόμη περισσότερο η γιορτινή ατμόσφαιρα των ημερών. Ο βραβευμένος
Το Σατιρικό θέατρο παρουσιάζει τις τελευταίες παραστάσεις του συνταρακτικού έργου «O Φάρος» του πολυβραβευμένου Ιρλανδού συγγραφέα Conor McPherson, σε μετάφραση Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη – Αθανασίας Σμαραγδή
Δεν είμαι ειδική σε θέματα εστιατορίων αλλά πιστεύω έχω common sense. Σε ταβέρνα της Λάρνακας που είχε πέραν των 200 καθήμενων πελατών την Κυριακή το
Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και του κάλλιστου, το πιο κάλλιστο. Το γνωστό, ελαφρώς παραποιημένο σοφό αποφθέγμα, κατά τα φαινόμενα, αποτελεί και το