Τις Κυριακές το μεσημέρι, η ταβέρνα μας είναι fully booked από την προηγούμενη Δευτέρα. Όλα κι όλα, 30 με 35 τραπέζια που διαθέτουμε, καταγράφονται στο βιβλίο κρατήσεων, όμορφα κι ωραία για να είμαστε σίγουροι ότι δεν κάνανε κανένα λάθος. Το Σάββατο μάλιστα παίρνουμε και τηλέφωνο για επιβεβαίωση.
Την Κυριακή που μας πέρασε, έρχεται ο κύριος Π…… που έκανε κράτηση ένα οχτάρι εδώ και τρεις βδομάδες για τα γενέθλια της συζύγου του και τους λέω να με ακολουθήσουν για να τους δείξω το τραπέζι τους. Μόλις φτάνω εκεί, βλέπω ότι το τραπέζι ήταν ήδη κατειλημμένο από δυο ζευγάρια που είχαν μαζί τους και 2 παιδάκια. Είπα στον κύριο Π…… να περιμένει ένα λεπτό και πήγα να βρω τη σύζυγό μου, μήπως κι έκανε κάποιες αλλαγές τραπεζιών.
Μόλις τους βλέπει με ρώτησε κι αυτή δικαιολογημένα “Ποιος τους έβαλε αυτούς μέσα; “
Πήγα ξανά στο τραπέζι και ρώτησα ευγενικά το όνομά τους γιατί “κάποιο λάθος πρέπει να έγινε” και μου είπαν ένα όνομα που δεν αντιστοιχούσε σε κάποια κράτηση. Όταν τους είπα ότι δεν βρίσκω τέτοιο όνομα, η κυρία, με τουπέ χιλίων καρδιναλίων, μου έκανε και παρατήρηση “ότι δεν είμαστε οργανωμένοι και δεν καταγράφουμε τις κρατήσεις”. “Εμείς σας τηλεφωνήσαμε πάντως” μου είπε “και μας είπατε οκ”.
Του ψεύτη και του κλέφτη, μια δύσκολη ερώτηση να του κάνεις και πιάνεις το πόδι του. Μου το έμαθε κι αυτό ο μακαρίτης ο πατέρας μου.
– Από ποιο τηλέφωνο μας πήρατε, ποιος μας κάλεσε και πότε έγινε το τηλέφωνο, παρακαλώ, για να το ελέγξω να μην ξανασυμβεί, ρώτησα.
Σιγή ιχθύος. Κοίταζαν ο ένας τον άλλο και κανείς δε μιλούσε. Επανήλθε η κυρία με το τουπέ και έριξε και την πιο σπουδαία δήλωση της ημέρας.
– Εμείς κάναμε κράτηση πάντως και δεν φεύγουμε.
Ευχαριστώ τους είπα, πήρα τον κύριο Π…… σε ένα άλλο τραπέζι που θα καθυστερούσε λίγο και χειρίστηκα την κατάσταση όπως άρμοζε στο ήθος και στον σεβασμό που επέδειξαν τα δυο ζευγάρια. Έδωσα οδηγία στους σερβιτόρους να μην πάνε στο τραπέζι 7 για παραγγελία, έστω κι αν τους καλούσαν 100 φορές.
Σε σαράντα λεπτά, σηκώθηκαν και έφυγαν, παίρνοντας μαζί τους το θράσος τους και το τουπέ τους. Είπαν και στη σύζυγό μου φυσικά ότι είμαστε αχρείοι και ότι ούτε ζωγραφιστούς δε θα τους ξαναδούμε. Τους ευχαριστούμε πολύ και χαιρόμαστε ιδιαιτέρως που δε θα έχουμε ξανά την ευκαιρία να τους ξαναδούμε.
Πείτε μας την άποψη σας στα comments:
