Μίκρυναν οι μερίδες γνωστού χώρου…μα οι τιμές μεγάλωσαν

Ως φανατικός θαμώνας – εδώ και 5 χρόνια που μετακόμισα από Αθήνα στην Κύπρο – γνωστού εστιατορίου με bar στοιχεία σε μεγάλη πόλη του νησιού (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε – ακόμα), νιώθω την ανάγκη να εκφράσω ένα ευγενικό παράπονο… ή μάλλον, ένα ξέσπασμα.

 

Πάω λοιπόν με φίλους για μια ωραία έξοδο, με όρεξη για κάτι ωραίο, προσεγμένο, γκουρμέ – όχι όμως… κυριολεκτικά γκουρμέ – και εδώ και ένα χρόνο όλα είναι σε μέγεθος μίας κουταλιάς του γλυκού.

 

Ξαφνικά το μενού μοιάζει περισσότερο με γευσιγνωσία από μπουκίτσες. Γευστικές μεν, ακριβές δε.

 

Οι τιμές; Αντιστρόφως ανάλογες. Δηλαδή οι μερίδες μικραίνουν και το πορτοφόλι αδειάζει. Τα πιάτα θυμίζουν amuse bouche και τα γλυκά petit four, αλλά σε τιμές entrecôte Parisienne. Για να χορτάσουμε, καταλήξαμε να παραγγείλουμε 12 πιάτα — για να τα μοιραστούμε μεταξύ 4 ατόμων. Το δράμα; Ούτε που χορτάσαμε. Και δεν είμαστε της λαιμαργίας – ένας κανονικός άνθρωπος να πούμε!

 

Ας μιλήσουμε για κοκτέιλ τώρα. Παγάκι μέγεθος τούβλο, τρεις σταγόνες υγρό, 12 ευρώ. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν δείγμα από άρωμα. Το κρασί; Μας το σέρβιραν με τόση φειδώ, που νομίσαμε ότι ήταν για δοκιμή, όπως κάνουν στα οινοποιεία.

 

Και το αποκορύφωμα: τα dessert. Ναι, είναι νόστιμα. Ναι, είναι όμορφα. Αλλά… πόσο μικρά πια; Πιο μεγάλα ήταν τα σοκολατάκια που μας έδιναν δωρεάν σε άλλες εποχές. Πού πήγε το παλιό καλό “γλυκό της μάνας”;

 

Και στο φινάλε, λογαριασμός: 70 ευρώ το άτομο με ένα κοκτέιλ ο καθείς μας. Και φύγαμε και νηστικοί. Αυτό ήταν το χειρότερο. Άμα δήλωσε ότι δε χόρτασε και η σύζυγος που μετρά και τις θερμίδες του μήλου, καταλαβαίνετε τι λέω. Ευτυχώς που σταματήσαμε για σουβλάκι στο δρόμο — να πάρει μια ιδέα το στομάχι ότι είναι βράδυ Παρασκευής.