Menu
Για εμάς, που πιστεύουμε ότι το θέατρο είναι πολιτισμός, όμως είναι κάποια πράγματα που αποτελούν κόκκινη γραμμή, όταν πάμε να παρακολουθήσουμε μια θεατρική παράσταση. Είτε αυτή είναι από ένα μεγάλο θεατρικό σχήμα της Κύπρου και της Ελλάδας, είτε είναι μια ερασιτεχνική παράσταση από ανθρώπους – ηθοποιούς που αγαπάνε το θέατρο και δε το έχουνε σπουδάσει, είτε μιλάμε για μια μαθητική παράσταση.
Σε ποιο θέατρο του κόσμου επιτρέπεται την ώρα της παράστασης να μπαίνει ο κόσμος μέσα στην αίθουσα του θεάτρου, κρατώντας μεγάλες σακούλες με κουτιά από τσιπς, σιταροπούλες (ποπ κορν), σοκολάτες, φιστίκια, αναψυκτικά, χυμούς και δεν ξέρω τι άλλο είδαμε προχθές σε μεγάλη αίθουσα θεάτρου της Επαρχίας Λευκωσίας;
Κι όταν παραπονεθήκαμε η παρέα μας για την όλη κατάντια, στον υπεύθυνο της αίθουσας, η απάντηση που πήραμε ήταν ακόμη μια κεραμίδα στο κεφάλι.
– Το ξέρουμε ότι είναι θέμα, αλλά δε δέχεται αυτή που έχει την καντίνα του θεάτρου.
This is Cyprus, με όλο της το μεγαλείο. Συνεχίστε έτσι. Οι ηθοποιοί να δίνουν τον εαυτό τους πάνω στη σκηνή και ο κόσμος από κάτω να κάνει πικνίκ μέσα στην αίθουσα του θεάτρου.
Πείτε μας την άποψη σας στα comments:
Ο Ζήνων γεννήθηκε κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Το πρώτο παιδί μιας σχετικά κανονικής οικογένειας – όπως οι περισσότερες. Γλυκιά, αθώα παιδική ηλικία,
Χειμώνας, Χριστούγεννα, φίλοι και συγγενείς στο σπίτι και κάνουμε αρχή με μια σουπίτσα για να ζεσταθεί ακόμη περισσότερο η γιορτινή ατμόσφαιρα των ημερών. Ο βραβευμένος
Το Σατιρικό θέατρο παρουσιάζει τις τελευταίες παραστάσεις του συνταρακτικού έργου «O Φάρος» του πολυβραβευμένου Ιρλανδού συγγραφέα Conor McPherson, σε μετάφραση Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη – Αθανασίας Σμαραγδή
Δεν είμαι ειδική σε θέματα εστιατορίων αλλά πιστεύω έχω common sense. Σε ταβέρνα της Λάρνακας που είχε πέραν των 200 καθήμενων πελατών την Κυριακή το
Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και του κάλλιστου, το πιο κάλλιστο. Το γνωστό, ελαφρώς παραποιημένο σοφό αποφθέγμα, κατά τα φαινόμενα, αποτελεί και το