Restaurant review by Food Critic: Nick Andrew
Η πρώτη μας επίσκεψη στο εντυπωσιακό από όλες τις απόψεις, Sera by Ettore Botrini στο Four Seasons Hotel στη Λεμεσό, καταγράφηκε αμέσως και χωρίς δεύτερη σκέψη, στη λίστα με τις πιο όμορφες οινογαστρονομικές εμπειρίες που μπορεί κάποιος να έχει στο νησί.
Κι όταν κάτι είναι τόσο μοναδικό κι εδώ πρέπει να τονίσω, σε όλους τους τομείς – επίπεδο γαστρονομίας, περιρρέουσα ατμόσφαιρα, εξυπηρέτηση, οινογνωσία, σχέση ποιότητας τιμής – τότε το επισκέπτεσαι ξανά και ξανά για να επαναλάβεις την ίδια εμπειρία.
Κάτι που πράξαμε για δεύτερη φορά ψες, αφήνοντας σε εμάς την ίδια εντύπωση, αλλά και την αίσθηση της συνεχούς και ανοδικής πορείας. Η πολυφωτογραφημένη βεράντα του Sera, ένας λόγος από μόνος του για να βρεθείς εκεί, ξεκινώντας κι εσύ με ένα blend Μαλαγουζιάς με Ασύρτικο, παρέα με το θαλασσοευλογημένο amuse bouche της κουζίνας.
Μαζί και η τριλογία από χειροποίητα, με ιταλικό DNA αρτοποιήματα, που συνοδεύονταν από σικελιανό ελαιόλαδο από υψηλού επιπέδου λιοτρίβια και ένα βούτυρο, βελούδινο και αέρινο, δουλεμένο με μανιτάρια πορτσίνι.
Το καρπάτσιο από Blue Fin τόνο με condiment από καπονάτα, dots αντζούγιας και flakes λαχανικών, έδειξε από την πρώτη μπουκιά, ότι τα αστέρια Michelin, δεν δίνονται ποτέ τυχαία. Μια απλή μεν πρόταση του Έκτορα, αγγιγμένη με γευστικές, δημιουργικές νότες που απογείωσαν όλες τους μαζί τον τόνο, με τον ίδιο τρόπο που έγινε όταν στο κλασικό vitello tonnato, ευλογήθηκε στο πιάτο από τον Έκτορα Μποτρίνι, με άριστο στο στόμα veal jus.
Το οινικό πάντρεμα με την ροζέ Franciacorta, ήταν ομολογώ αριστοτεχνικό και ανέδειξε με μια κίνηση ματ, τα οργανοληπτικά στοιχεία του ιταλικού αφρώδους οίνου, απογειώνοντας συνάμα το δημιούργημα του σεφ.
Σχολιάζουμε ξανά και ξανά τον φουτουριστικό σχεδιασμό του χώρου, που σίγουρα και με το χέρι στην καρδιά, θα τον πρότεινα για βραβείο interior design, αλλά και το όμορφο, μουσικό ψηφιδωτό που μας ταξίδευε με επιλογές για όλα τα γούστα.
Αλλαγή πιάτων και ποτηριών για να υποδεχτούμε τη φουρνιστή Melanzane Siciliane, παντρεμένη με πανδαισία ιταλικών τυριών και βασιλικό, αλλά και τα χειροποίητα σπανακο- ραβιόλι, που δέθηκαν με βούτυρο, φασκόμηλο και τσάι matcha, που ομολογώ, λυπήθηκα πολύ, όταν αυτά χάθηκαν από το πιάτο μας τόσο νωρίς.
Το ριζότο μανιταριών με μαύρη τρούφα, γέμισε το στόμα με πλούσια γήινα αρώματα, νότες από καφέ και μοσχοκάρυδο, ενώ το χειροποίητο, al dente όσο πρέπει, σπαγγέτι με άριστα ψημένο αστακό, κέρδισε τις εντυπώσεις της βραδιάς.
Τις εντυπώσεις φυσικά κέρδισε και το αριστοτεχνικά ψημένο στη σχάρα, prime βοδινό φιλέτο, με υπέροχο σε υφή jus, mashed potatoes και φουρνιστές πατάτες με δεντρολίβανο, που δεν ξεχνιούνται εύκολα.
Δεν ξεχνιέται εύκολα, ούτε το καταληκτικό τιραμισού, που έκλεινε μέσα του ολάκερη την Ιταλία, με κάθε μπουκιά να σε κάνει να κλείνεις τα μάτια για να το απολαύσεις ολιστικά.
Συγχαρητήρια πολλά και στον executive chef του ξενοδοχείου Πανίκκο Χατζηττοφή, σε όλη την ομάδα στην κουζίνα, αλλά και πολλά εύγε για την πανέμορφη παρουσίαση του κάθε πιάτου.
Η αριστεία στους χρόνους παράδοσης των φαγητών, εντυπωσιακή, όπως εντυπωσιακός ήταν και ο συγχρονισμός με την άξια ειδικής μνείας, ομάδα από εκπαιδευμένους σερβιτόρους και οινοχόους, που με την επίβλεψη του πραγματικά πολυπράγμονα και με πλούσια εμπειρία σε βραβευμένα με αστέρια Michelin, εστιατόρια, διευθυντή/μετρ, τίμησαν όλοι μαζί την εκλεκτή κουζίνα του Έκτορα Μποτρίνι.
Ο Ζήνων γεννήθηκε κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Το πρώτο παιδί μιας σχετικά κανονικής οικογένειας – όπως οι περισσότερες. Γλυκιά, αθώα παιδική ηλικία,
Χειμώνας, Χριστούγεννα, φίλοι και συγγενείς στο σπίτι και κάνουμε αρχή με μια σουπίτσα για να ζεσταθεί ακόμη περισσότερο η γιορτινή ατμόσφαιρα των ημερών. Ο βραβευμένος
Το Σατιρικό θέατρο παρουσιάζει τις τελευταίες παραστάσεις του συνταρακτικού έργου «O Φάρος» του πολυβραβευμένου Ιρλανδού συγγραφέα Conor McPherson, σε μετάφραση Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη – Αθανασίας Σμαραγδή
Δεν είμαι ειδική σε θέματα εστιατορίων αλλά πιστεύω έχω common sense. Σε ταβέρνα της Λάρνακας που είχε πέραν των 200 καθήμενων πελατών την Κυριακή το
Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και του κάλλιστου, το πιο κάλλιστο. Το γνωστό, ελαφρώς παραποιημένο σοφό αποφθέγμα, κατά τα φαινόμενα, αποτελεί και το