Συνέντευξη με τον καταξιωμένο καλλιτέχνη Κωνσταντίνο Πτωχόπουλο

Πήγαμε από νωρίς το πρωί στο δεύτερό του ‘’σπίτι’’, το εργαστήρι του, αλλά και την έδρα της σχολής του, το Constantinos Ptochopoulos Art School. Θαυμάσαμε τα έργα του στους τοίχους, ταξιδέψαμε με τη φαντασία μας ο καθένας με τον τρόπο που εμείς αποκωδικοποιούσαμε τους εικαστικούς του συνειρμούς, τα άλογά του, τις θάλασσες και τους ουρανούς. Τους  ανθρώπους του, βαλμένους στον καμβά με ένα τρόπο μαγικό και μυστηριακό, διερωτηθήκαμε για το πώς πετυχαίνει τόσο καίρια την αίσθηση του βάθους και εντυπωσιάστηκαμε από την ένταση των χρωμάτων του και των υφών. Ζητήσαμε από αυτόν, πριν έρθουν οι μαθητές του στη σχολή να μας μιλήσει για την τέχνη του, τα ιδιαίτερα υφολογικά στοιχεία των εικαστικών του δημιουργιών, αλλά και τη σχολή του, το καμάρι του.

Κωνσταντίνε, συγκαταλέγεσαι ανάμεσα στους πιο ταλαντούχους Κύπριους ζωγράφους, αν και νεαρός. Πώς έγινε αυτό εφικτό;

Δεν μπορώ να κρίνω αν βρίσκομαι ανάμεσα στους πιο ταλαντούχους καλλιτέχνες, το βέβαιο είναι ότι είμαι ένας καλλιτέχνης ο οποίος από το ξεκίνημά μου δεν έχω σταματήσει ποτέ να δουλεύω και να προσπαθώ να εξελιχθώ μέσα από τη τέχνη μου.

 Έχεις πετύχει μέσα από τη δουλειά σου, τα έργα σου να είναι αναγνωρίσιμα. Δηλαδή δεν ψάχνει κάποιος την υπογραφή στο έργο σου για να σε συνδέσει μαζί του. Τι είναι αυτό που σε διαφοροποιεί;

Ο τρόπος γραφής μου στον καμβά και η προσέγγιση των θεμάτων που επιλέγω, σε συνδυασμό  με κάποια στοιχεία τα οποία εφαρμόζω στη δουλειά μου με έχουν βοηθήσει να αποκτήσω τη δική μου ταυτότητα στα έργα μου. Τα στοιχεία αυτά προέκυψαν μετά  από πειραματισμό και πολλή δουλειά.  Επομένως, ακόμα και σε περιόδους που αναπτύσσω μια διαφορετική ή νέα θεματολογία, τα έργα συνεχίζουν να έχουν τη δική μου προσωπικότητα.

Άξιο τέκνο ενός κορυφαίου ζωγράφου του νησιού μας, του Πέτρου Πτωχόπουλου. Πώς είναι να μεγαλώνεις με ένα γονέα καλλιτέχνη;

Είναι πολύ όμορφο να είσαι παιδί ενός καλλιτέχνη, πόσο μάλλον του Πέτρου Πτωχόπουλου. Παιδικά χρόνια γεμάτα χρώματα και ελευθερία. Σε αυτόν θεωρώ οφείλεται η αισιοδοξία που έχω ως άνθρωπος και αδιαμφισβήτητα η αγάπη για τις τέχνες.

Εύκολο ή δύσκολο να πάρεις διαφορετικό εικαστικό δρόμο από τον πατέρα σου και τον πρώτο σου δάσκαλο;

Ο εύκολος δρόμος θα ήταν να επηρεαστώ από τον πατέρα μου και να αναπτύξω μια παράλληλη πορεία και ταυτότητα με αυτόν. Μέσα από τον πατέρα μου αγάπησα την τέχνη όμως από την αρχή δεν προσπάθησε  στοχευμένα να με διδάξει. Το αντίθετο. Με άφησε ελεύθερο να πειραματιστώ και να αποκτήσω τη δική μου πινελιά. Σίγουρα αυτός ο εικαστικός δρόμος ήταν πιο δύσκολος, είχε ατελείωτες ώρες δουλειάς και μελέτης όμως είναι αυτό που με βοήθησε να αποκτήσω το δικό μου εικαστικό αποτύπωμα.

Είσαι συνάμα και δάσκαλος τέχνης, ο οποίος κρατά τα ηνία της σχολής Constantinos Ptochopoulos Art School. Τι ακριβώς προσφέρεις και σε ποιες ηλικίες απευθύνεσαι;

Με κεντρικό άξονα τη ζωγραφική και το σχέδιο, στη σχολή μου αναπτύσσεται η δημιουργικότητα των μαθητών. Κάθε μαθητής αντιμετωπίζεται ξεχωριστά ανάλογα με την ηλικία στην οποία βρίσκεται, αλλά και το επίπεδό του εικαστικά. Προσφέρονται μαθήματα για παιδιά από 5 ετών και άνω όπως επίσης και για ενήλικες. Ταυτόχρονα οι μαθητές μου προετοιμάζονται για την εισαγωγή τους σε ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια, πετυχαίνοντας άριστες επιδόσεις.

Μίλα μας λίγο για τη νέα σου δουλειά. Τι πραγματεύεσαι, ποια τα κοινά και ποια τα διαφορετικά της στοιχεία σε σχέση με τις προηγούμενες θεματικές σου ενότητες;

Είναι μια δουλειά η οποία είναι ακόμα σε εξέλιξη. Σε αντίθεση με τις προηγούμενές μου θεματικές ενότητες  λείπει το στοιχείο της ανθρώπινης φιγούρας, είναι μια πιο ελεύθερη δουλειά με μοναδικό στοιχείο τη θάλασσα. Η θάλασσα μοιάζει με τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου μέσα από τα  χρώματά της, αλλά και τις εναλλαγές της.

Πες μας, κλείνοντας, για το καλλιτεχνικό σου όραμα, τι εύχεσαι και τι απεύχεσαι;

Εύχομαι καταξίωση με διάρκεια, τόσο στον καλλιτεχνικό χώρο της Κύπρου αλλά και διεθνώς. Απεύχομαι σε όλους τους καλλιτέχνες, όχι μόνο σε μένα να μην ξαναβιώσουμε συνθήκες όμοιες με τα 2 χρόνια που ζήσαμε λόγω covid. Οι καλλιτέχνες δεν μπορούσαμε να εκφραστούμε και να δείξουμε τις δουλειές μας και σίγουρα είναι κάτι που δεν θα ήθελα να το ζήσουμε ξανά.