Τόση υποτίμηση που είναι εντάξει για κάποιους να ταΐζουν τα ληγμένα μας, σε ανθρώπους που δουλεύουν για αυτούς…

#CYPRUS

Διαθέτουμε με τον άντρα μου ένα μικρό φούρνο – ζαχαροπλαστείο σε χωριό της επαρχίας Αμμόχωστου. Ακολουθούμε πιστά τους κανονισμούς ασφαλείας και υγείας, γιατί πρώτα σεβόμαστε τον εαυτό μας και μετά τους πελάτες μας. Ένα από τα πράγματα που τηρούμε ευλαβικά, είναι κάθε βράδυ, μισή ώρα πριν κλείσουμε, να μαζεύουμε τα 3-4, συνήθως γλυκά που λήγουν, για απόσυρση.

Την περασμένη Τρίτη, πέντε λεπτά πριν κλείσουμε μπήκε ένας κύριος για να ψωνίσει και μας ρώτησε τι ήταν αυτά που είχα μέσα στο δίσκο απόσυρσης-καταστροφής, που είχα πρόχειρα βάλει δίπλα στο ταμείο μας.

Του εξήγησα ότι έληξαν με βάση τις ώρες και μέρες ζωής τους και μου είπε επί λέξει:

– Είναι κρίμα από τον θεό να τα πετάτε. Και σιγά. Τι έπαθαν; Μια χαρά φαίνονται. Δώσε μου τα να τα πάω στους εργάτες μου που φυτεύουν χόρτα. Είναι φτωχά πλάσματα.

– Μα είναι ληγμένα, του είπα.

– Δεν παθαίνουν τίποτα τούτοι, μην τους φοβάσαι. Είναι σκληραγωγημένοι.

Φυσικά και δεν του τα έδωσα. Έφυγε, ψιθυρίζοντας μια βρισιά που δεν λες ούτε στον εχθρό σου.

Δεν με νοιάζει όμως. Ας βρίζει. Το μόνο που με πληγώνει, εν έτει 2024, είναι ο ρατσισμός και η υποτίμηση των ανθρώπων. Τόση υποτίμηση που είναι εντάξει για κάποιους να ταΐζουν τα ληγμένα μας, σε ανθρώπους που δουλεύουν για αυτούς.

Κύπρος, Απρίλιος 2024

Πείτε μας την άποψη σας στα comments: