Είμαστε ακόμη ζωντανοί. Ένα μεγάλο ευχαριστώ από εμάς, τους πυρόπληκτους, που…

Είναι δύσκολο να ξεσπιτώνεσαι. Πολύ πιο δύσκολο απ’ ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς που δεν το έζησε. Που δεν έφυγε τρέχοντας να σώσει τη γυναίκα του και τα παιδιά του, να σηκώσει τους γέρους γονείς του από το κρεβάτι και να τους φορτώσει όπως όπως στο αυτοκίνητο και να φύγει. Ακριβώς η ίδια ιστορία όπως όταν ξεσπιτωθήκαμε το ’74.

Τα καταφέραμε όμως. Είμαστε ακόμη ζωντανοί. Πάμε για την επόμενη μέρα, βδομάδα, μήνα…

 

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς που μας έψαξαν. Που μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν: «Ερχόμαστε να σας πάρουμε στο σπίτι μας» και όχι απλά: «Θέλετε κάποια βοήθεια;»

 

Ευχαριστούμε όλους όσοι προσφέρθηκαν να μας φέρουν τα ρούχα τους, τα παπούτσια τους, να φιλοξενήσουν τα παιδιά μας, και όλους τους άλλους που ετοίμασαν γεύματα και ποτά για να μας προσφέρουν.

 

Ας γίνει όμως αυτό ένα μάθημα, για να προλαβαίνουμε τα κακά. Γιατί όταν γίνεται ένα τόσο μεγάλο κακό σαν κι αυτό, αφήνει βαθιές πληγές. Πολύ βαθιές, που φοβάμαι πως δε θα επουλωθούν ποτέ.