Ρε παιδιά, να σκέφτεστε όταν φτιάχνετε τα μενού ότι έρχονται και πελάτες του δικού σας επαγγέλματος, που ξέρουν ότι το ψωμί σας το παίρνετε από φούρνο και το αναθερμαίνετε…

Το μενού του εστιατορίου που επισκέφθηκαμε, οι παλιοί συμμαθητές, όμορφα γραμμένο και διατυπωμένο: Το ψωμί του σεφ, ριζότο με άγρια μανιτάρια, ζυμαρικά με φρέσκα πορτσίνι, χειροποίητες ραβιόλες με 4 τυριά, ασπρόβλαχος πάνω σε στρώμα από χόρτα του βουνού και του κάμπου, θαλασσινό λαυράκι… Ρε παιδιά, να σκέφτεστε όταν φτιάχνετε τα μενού ότι έρχονται και πελάτες του δικού σας επαγγέλματος, που ξέρουν ότι το ψωμί σας το παίρνετε από φούρνο και το αναθερμαίνετε, τα μανιτάρια και τα χόρτα είναι από το θερμοκήπιο και δεν είναι άγρια, οι ραβιόλες είναι βιομηχανοποιημένες, άρα δεν είναι χειροποίητες και το λαυράκι, ναι μεν είναι θαλασσινό, αλλά όχι με την έννοια που το πουλάτε. Κι αυτό από θαλασσινό ιχθυοτροφείο είναι. Να το προσέξουμε λίγο όλοι μας γιατί στο τέλος της μέρας, δε θα μας πιστεύει κανείς όταν διαβάζει τα μενού μας. Και από την άλλη, μειώνετε και την αξία, αυτών που ξόδεψαν ώρες και ώρες να φτιάξουν σπιτικό ψωμί, να κάνουν ζύμη και γέμιση για ραβιόλι ή ακριβοπλήρωσαν προμηθευτές για να τους φέρουν άγρια κόκκινα μανιτάρια, μολόχες, λαψάνες…

Πείτε μας την άποψη σας στα comments: