Το Σάββατο πήγαμε οι συμμαθήτριες από το Λύκειο για μεζέδες σε ταβέρνα της Λεμεσού. Μας τη σύστησε μια φίλη που πάει χρόνια εκεί και την θεωρεί την καλύτερη της πόλης. Με το μπήκαμε μέσα στις 20.30 αντιληφθήκαμε ότι πάνω στο τραπέζι μας, αλλά και πάνω στα τραπέζια των μέχρι εκείνη τη στιγμή, μη κατειλημμένων τραπεζιών, ήταν αραδιασμένα όλα τα κρύα ορεκτικά. Σαλάτες με φέτα, τζατζίκι, ταχίνι, τυροκαυτερή, παντζάρι, ελιές, ψωμί…
Παραξενεύτηκα, μα και θύμωσα για την κατάσταση αυτή και μόλις πέρασε το πρώτο γκαρσόνι, τον άρπαξα και τον ρώτησα γιατί τα ορεκτικά ήταν ήδη πάνω στο τραπέζι, αφού εμείς δεν είχαμε φτάσει. Το παιδί είπε χωρίς ίχνος ενδοιασμού ότι “ο μάστρος είπε μόλις τελειώνουμε το καθάρισμα της ταβέρνας κάθε μέρα, κατά τις 18.30 να τα βάζουμε στο τραπέζι για να κερδίζουμε χρόνο με τα ζεστά πιάτα, όταν έρθουν οι πελάτες. Αυτό κάνουμε κάθε μέρα, κυρία, από την πρώτη μέρα που ανοίξαμε”.
Έρωτας, φυσικά και η διαδρομή για να φτάσεις από την είσοδο του εμβληματικού ξενοδοχείου, μέχρι και τον γαστρονομικό σου προορισμό. Μονοπάτια, κρυμμένα κυριολεκτικά μέσα στο
Ωραία που ‘ναι η Κυριακή, άμα βάλεις όμως στο πρόγραμμά σου κάτι το διαφορετικό ή κάτι το οικείο που σε κάνει εσένα κι όσους αγαπάς,
Καλό χοιρινό κρέας, κόκκινο κρασί, Κουμανδαρία και ξηρός κόλιανδρος, οι βασικοί συντελεστές του βραβευμένου σεφ Σάββα Σάββα, που θα μας μάθει σήμερα να φτιάχνουμε τα
Η οδός Στασικράτους στη Λευκωσία, έχει να παινεύεται και για το Νοερά της. Κι αν με ρωτάς να σου πω περί τίνος πρόκειται, έχω να