Βοήθησα τον σύζυγό μου να καθίσει στο τροχοκάθισμα του και κατευθυνθήκαμε προς το εστιατόριό μας… μάλλον, καλύτερα, έπρεπε να πω, αγωνιστήκαμε να μετακινηθούμε…

Σταθμεύσαμε το αυτοκίνητό μας το Σάββατο το βράδυ σε χώρο στάθμευσης στη Λευκωσία, βοήθησα το σύζυγό μου που είναι ΑΜΕΑ να καθίσει στο τροχοκάθισμα και κατευθυνθήκαμε προς το εστιατόριό μας.

Μάλλον, καλύτερα, έπρεπε να πω αγαπητέ αρχισυντάκτη, προσπαθήσαμε να κατευθυνθούμε ή και ακόμη καλύτερα, αγωνιστήκαμε να μετακινηθούμε. Το πεζοδρόμιο του πρώτου δρόμου, δεν χωρούσε να περάσει πεζός λόγω των παρκαρισμένων αυτοκινήτων πάνω.

Άρα μπήκαμε στο δρόμο των αυτοκινήτων. Στην επόμενη στροφή, εμείς λείπαμε από το πεζοδρόμιο. Πράσινοι, μεγάλοι κάλαθοι σκουπιδιών, δυο μοτοσικλέτες λοξά τοποθετημένες και σακούλες για ανακύκλωση χαρτιού, φαντάζομαι.

Άρα ξανά μπαίνουμε στον δρόμο, με τα αυτοκίνητα να περνούν δίπλα μας. Στην επόμενη στροφή, πεζοδρόμιο γιοκ. Τόσο στενό που μόνο ένας πεζός θα μπορούσε να περπατήσει κολλημένος στον τοίχο.

Ξανά στον δρόμο, με αποκορύφωμα τις κόρνες του “ευγενέστατου” συμπολίτη μας, που περνώντας από δίπλα μας, ψιλοελάττωσε ταχύτητα για να μου φωνάξει ” έννεν τόπος σας τούτος ” *. Μάλιστα αγαπητέ αρχισυντάκτη. Δεν είναι τόπος για μας αυτός, που εμείς που έχουμε τον άνθρωπό μας σε τροχοκάθισμα, δεν μπορούμε ούτε μια βόλτα να τον πάμε. Σας ευχαριστώ πολύ.

* Δεν είναι τόπος για σας αυτός

Πείτε μας την άποψη σας στα comments:

Τελευταία Νέα

Share:

Facebook
Twitter
Pinterest
LinkedIn
On Key

Related Posts