Στο Dionysus Mansion για αψεγάδιαστη, δημιουργική κυπριακή και ελληνική κουζίνα. Δοκιμάσαμε απίστευτα…

Αυτή η πετρόκτιστη Mansion, η Dionysus Mansion, που δε γίνεται να μην την έχεις δει, έχει και μια αυλή ονειρική, για την οποία έχουν γραφτεί πολλά. Μια αυλή που θα σου θυμίσει λίγο ένα περιβολάκι στην εξοχή, που οι ιδιοκτήτες του το ’χουν περιποιηθεί με αγάπη και μεράκι, του έβαλαν χαρούμενο, έγχρωμο φωτισμό, κυκλικά παγκάκια γύρω από τους κορμούς, μα πάνω απ’ όλα το ’χουν γεμίσει με όμορφα τραπεζάκια, φωτισμένα με λυχναράκια, για να κάθεσαι εκεί με τις ώρες.

Με τις ώρες μείναμε κι εμείς εκεί, αφού πρώτα κάναμε, μέρες πολλές πριν, κράτηση τραπεζιού – σε ενημερώνω για να ’μαστε ξηγημένοι – απολαμβάνοντας εξέχοντες οίνους από τη λίστα του καταχωρισμένου στον παγκόσμιο ιστό Star Wine List εστιατορίου, μα πρωτίστως γευόμενοι κυπριακή και ελληνική κουζίνα, αγγιγμένη δημιουργικά από τα επιδέξια χέρια του βραβευμένου σεφ Δημήτρη Χαϊδεμένου και της ομάδας του.

Η σομελιέ Αθανασία Χρυσανθακοπούλου εξετέλεσε στο έπακρο το οινικό της έργο, απογειώνοντας με τη μετάγγιση του εκ Κάθηκα, Vasilikon Ξυνιστέρι του 2017, το οποίο για ακόμη μια φορά κατέρριψε μύθους και αναλήθειες για τη δυνατότητα παλαίωσης της πρέσβειρας λευκής ποικιλίας του νησιού μας, αυτής του Ξυνιστεριού.

Τα σπιτικά ψωμάκια, με συνοδεία αλοιφής λιαστής ντομάτας και βοτανο-ευλογημένου βούτυρου, κέρδισαν πολλούς γευστικούς πόντους από το ξεκίνημα, ενώ η συνέχεια έμελλε να γραφτεί γευστικότατη και εντυπωσιακή με τη σαλάτα με τυρί Burrata που κολυμπούσε σε “νερό χωριάτικης σαλάτας”, μαζί με ντοματίνια, αγγουράκι, κρεμμύδι τουρσί και μαύρες ελιές Καλαμάτας.

Η δημιουργικότητα του σεφ, στο απόγειό της με τα ινσταγκραμικά κουπέπια Nigiri, που συνδέουν αγαστά τον γαστρονομικό πολιτισμό της Κύπρου και της Ιαπωνίας, καθώς είναι γεμιστά με κιμά και ρύζι, τυλιγμένα σε αμπελόφυλλα και σκεπάζονται με φιλετάκια ποιοτικού σολομού σαν σασίμι.

Η Sklava από το οινοποιείο Zacharias του 2021, από την ομώνυμη ποικιλία Σκλάβα, η οποία συγκαταλέγεται στις παλαιότερες ελληνικές ποικιλίες, μας σκλάβωσε κυριολεκτικά με τα αρώματα εσπεριδοειδών, της βανίλιας και των βουνίσιων οσμών, αλλά πιότερο μας κέρδισε άμα συνάντησε στο στόμα τα γιουβαρλάκια από ταρτάρ σφυρίδας. Μια γαστριμαργική παρθενογένεση με καταλύτες το φρέσκο, ωμό ψάρι, που κέρδισε οξύτητες και τσαχπινιά από το φρέσκο τζίντζερ, αλμύρα και λιπαρότητα από το αυγοτάραχο Μεσολογγίου και τα αυγά χελιδονόψαρου, μα κυρίως δροσιά από την κρέμα καρύδας.

Μπράβο και ξανά μπράβο στη μεγάλη, σε αριθμό, ομάδα εξυπηρέτησης που ήταν παραδίπλα από κάθε τραπέζι και κάθε γαστρονόμο της κατάμεστης αυλής, που φρόντισαν να μας φέρουν ζεστή και κριτσανιστή την κλεισμένη σε κρούστα από κανταΐφι ελληνική φέτα Π.Ο.Π., που το μόνο που θα έχεις να κάνεις εσύ, είναι να τη βουτήξεις σε σπιτική μαρμελάδα ντομάτας.

Το περίτεχνο decanter, που μόλις το είδαν από τα διπλανά τραπέζια ζήτησαν να το αγοράσουν – δεν αστειεύομαι – απέκτησε μεγαλύτερη ακόμη αξία σαν μέσα του χύθηκε η έγκλειστη για μια επταετία Lefkada του 2018 (Vasilikon Winery), η οποία εντός ολίγου θα πλαισίωνε τα ευρηματικά dumplings της κουζίνας του βραβευμένου εστιατορίου. Ο λόγος για τα dumplings λευκαρίτικου τταβά, που ήρθαν γεμιστά με αρνί, συνοδευμένα με κρέμα πατάτας και σάλτσα ντομάτας αρωματισμένη με κύμινο.

Το θρυλικό Γιαννούδι του Τσιάκκα 2018 έκλεψε κυριολεκτικά την παράσταση στην επόμενη σκηνή, στην οποία πρωταγωνίστησαν περήφανα τα άριστα, με κάθε σημασία της λέξης, καρβουνοψημένα αρνίσια παϊδάκια από τη φάρμα Πισσουρίου, αγγιγμένα με σύνεση με λίγο μίσο και ρίγανη, και συνοδεύτηκαν με ένα καλοφάγωτο σπανακοριζότο με κρέμα γλυκιάς κολοκύθας, που αν δεν ντρεπόμουν, θα ζητούσα και δεύτερη μερίδα.

Όσο για την καταληκτική, κυρίως πρόταση, την ανεπανάληπτη Κατσικομακαρονάδα – αναγράφεται ότι είναι για 2 άτομα, αλλά χορταίνει και 4 – έχω μόνο να πω ότι εντυπωσίασε στο έπακρο, τόσο για την ισορροπία των γεύσεων, το όμορφο πάντρεμα των al dente linguini με το καλοψημένο και άφθονο σε ποσότητα κατσικάκι, με όλα να αρτύζονται στο τέλος με βαθιά αρωματικά, τυρί Αρσενικό Νάξου.

Παγωμένη, γλυκιά σαν τη νύχτα μας και εύοσμη, μπήκε στα ποτήρια μας η Tsiakkas Commandaria, η οποία δεν άργησε να συνοδεύσει αρμονικά το ύστατο, εδώδιμο, γλυκοαλχημιστικό έργο τέχνης που επιλέξαμε – που δεν ήταν άλλο από την αποδομημένη τάρτα φρούτων, με ημίρευστη κρέμα τύπου πατισερί, γαρνιρισμένη με μπουκίτσες από ελβετικές μαρέγκες και αψεγάδιαστο τουίλ μπισκότου.

Μια ονειρική επίγευση στο στόμα, την οποία ακόμη ανακαλώ, από ένα εστιατόριο που κάθε χρόνο μεστώνει – κι αυτό – σαν τα κρασιά του και τους ανθρώπους του. Ένα value for money εστιατόριο δημιουργικής κυπριακής και ελληνικής κουζίνας, που πρέπει κι εσύ να επισκεφτείς.

16ης Ιουνίου 5, Λεμεσός
25 222210